Spor, tasarruf, koşmayan gençlik...

Temel eğitimin ilk dört yilinda dersin adi var hocasi yok. İkinci dört yilinda çocuk var spor yapacak yok. Üçüncü dört yila girince kimsenin spor yapacak hali yok. Üniversiteye girme telaşi, dershane, sinav sistemi sorunlari derken boşa akip giden yillar...

Milli takimlara oyuncu lazim derken bulmakta güçlük çeken teknik adamlar... Faaliyet yapalim derken bütçeleri buharlaşan spor federasyonlari... Milli takim antrenörü olmak isteyen kulüp antrenörleri... Milli takim hocaliğini referans olarak kullanan teknik adamlar...

Turnuvalar yapariz, ama ülkemizde... Güzel mi bunlari yapmak? İlk bakişta güzel ve hatta bol madalya toplaninca gurur tablolari... Ama ayni takimla bir başka ülkeye gidilen turnuvada o kadar madalya alinamiyor. Neden acaba?

Karate turnuvasi yapariz. Yaptik da... Afişler, köprü afişleri oldukça ilginç idi. Hakki Koşar anisina... Rahmetle aniyoruz. Karate sporu için yaptiklari kitaplara siğmaz uzunlukta... Ama afişe bakiyorum, judo giysileri ile karelenmiş bir fotoğraf görüyorum. Umarim yanilmişimdir. Karate için Judo elbisesini kullanmak da ne oluyor?

Havalar soğudu diye yağli güreş aktivitelerini görmez olduk. Oysa çocuklar için yağli güreş etkinlikleri yil boyu sürmelidir. Güreşi seven ailelerimizin çokluğunu herkes bilir. Yeter ki düzenleme iradesi gösterelim.

Futbol için herhalde yüzlerce yazi yazmişimdir. Bir ara o kadar ileri gittim ki, “Futbol kimin elinde” başlikli yazi bile yazdim. Ne yazik ki, sahibini hala bulamadim...

Spor ve sporun yönetimi kolay değildir. O kadar çok bileni vardir ki, say say bitiremezsiniz. Abuk sabuk yorum yapanlardan tutun, bir sopa ile hakemleri konuşan yorumcu ama bir şey anlamadiğiniz televizyon programlari... Bunlari izleyen spor ya da futbol severler giderek spordan, futboldan uzaklaşiyorlar. Bunun sonucu dijital bir dünyaya esir olmaktir.

Dijital dünyanin esiri olunca da embesil, okumayan, görmeyen, bakmayan, koşmayan bir gençlik yaratmiş oluyoruz.

Yoksa olmasini istediğimiz gençlik bu mu?